Op Stracci (lompen) brengt pianist/componist Michael Ragonese een eerbetoon aan zijn Italiaans-Amerikaanse erfgoed met zes originele nummers en twee jazz standards in een trio bezetting. Dit is zijn tweede album na Day to Day uit 2019, zijn thuisbasis is Los Angeles, hij studeerde af aan Cal. State Northridge in 2014 met een graad in jazz. Hij begon op 6-jarige leeftijd waarna een tienjarige klassieke studie volgde maar toen hij 16 werd wilde hij wat anders, van een familievriend die speelde in de band van zijn moeder kreeg hij een album van Bill Evans en was hij verkocht en wist wat hem te doen stond. Na zijn afstuderen duurde het niet lang om werk te vinden, hij nam op met belangrijke namen in de muziek industrie zoals Barbra Streisand, Mark Turner, Engelbert Humperdinck, Bennie Maupin e.v.a. Ragonese werd geïnspireerd door zijn leraren en mede daardoor is hij gepassioneerd in het lesgeven aan jonge muzikanten, hij stichtte de Rags School of Music in 2021 als training voor beginnende spelers als ook gevorderde oudere studenten die geïnteresseerd zijn in het voortzetten van hun carrière in de muziek.

Op dit album wordt Michael bijgestaan door twee prima muzikanten, Mark Ferber een veel gevraagde drummer die al speelde op meer dan 200 albums en Luca Alemanno, een Italiaanse bassist die studeerde aan het Thelonius Monk Institute en toerde met artiesten als Dee Dee Bridgewater en Joe Lovano. Sinds zijn kinderjaren wordt Ragonese Rags genoemd, daarom noemde hij dit album Stracci, het Italiaanse equivalent voor rags. Hoewel hij veel respect heeft voor de oudere generatie pianisten zijn de pianisten van deze tijd een grotere invloed zoals Gerald Clayton, VJ Iyer en vooral Brad Mehldau die evenals Ragonese veel klassieke invloeden heeft in zijn spel. Het album opent met “Solar”, een Miles Davis compositie die ook door Mehldau werd opgenomen, zijn versie is een grote roller coaster, het gaat in een moordend tempo.

“In Attesa” en “La Pioggia” zijn live opgenomen in de studio, dat wil zeggen alle instrumenten tegelijkertijd, dat zorgt voor een perfecte symbiose tussen de drie instrumenten. “I’ll be seeing you” is de andere compositie die niet uit de pen van Ragonese vloeide, het is de favoriete standard van Ragonese, het stamt uit 1938 en werd geschreven door Sammy Fain. Alle andere 6 nummers zijn van Ragonese die ook de arrangementen schreef. Het spel van Ragonese kenmerkt zich door een enorme gedrevenheid en een ragfijne bijna tedere beroering van de toetsen. “Tides of tomorrow part 1 en part 2” vormen een suite, hij speelt ze altijd samen in optredens. In deel 1 speelt hij ostinato met zijn linkerhand en de melodie met zijn rechter. “La Poggia”, regen in het Italiaans, schreef hij in het regenseizoen in Los Angeles, zijn staccato spel klinkt hier als snel vallende regendruppels. Een verbazingwekkend goed album van een superieur trio.

Jan van Leersum.